مالزی از یک جامعه چند فرهنگی، شامل مالایی، چینی و هندی برخوردار است که در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند.

البته مالایی ها بیشترین تعداد افراد اجتماع را در برمی‌گیرند. بیشتر مردم مالزی مسلمان هستند اما در میان آنها مذاهب دیگر نیز دیده می‌شود.

مالایی ها به زبان باهاسا (Bahasa) صحبت می‌کنند و تا حد زیادی در سرنوشت سیاسی کشورشان نقش دارند. چینی ها یک سوم جمعیت مالزی را شامل می شوند. آنها به زبان های هوکایین (Hokkeen)، هاکا (Hakka) و کانتونی (Cantonese) سخن گفته و بیشتر در تجارت فعالیت دارند. هندی ها ده درصد جمعیت را شامل می شوند و بیشتر آنها به به زبان های تامیلی، مالایالامی (Malayalam) و هندی سخن می گویند و بیشتر در شهرهای بزرگ در سواحل غرب شبه جزیره مالزی زندگی می کنند. سیک ها (Sikh) نیز جمعیت قابل ملاحظه ای از مالزی را در بر می گیرند. اقلیت اوراسیایی ها و قبایل بومی نیز جمعیت باقی مانده این کشور را تشکیل می دهند.

با وجود اینکه زبان رسمی این کشور باهاسای مالزی است، گروه‌های مختلف مردمی که ذکر شده است، با زبان انگلیسی با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و همین باعث شده تا این اواخر زبان انگلیسی در مقاطع عالی تحصیلی زبان آموزشی تعیین شود. قبیله اصلی بومی مالزی ایبان (Iban) ساراواک (Sarawak) است که ۳۹۵ هزار نفر جمعیت دارد. مالایایی ها بیشتر در خانه های سنتی روستایی در کناره رودخانه های ریجانگ (Rejang) و بارام (Baram) زندگی می کنند. مردم بیدایاه (Bidayuh) با ۱۰۷ هزار نفر جمعیت در کناره رودخانه ساراواکز اسکرانگ (Sarawak’s Skrang) ساکن هستند. اورنگ اسیل ها (Orang Asli) با ۸۰ هزار نفر جمعیت به صورت گروه های پراکنده در جزیره مالزی به سر می‌برند. کشاورزان عشایری به طور سنتی زندگی می‌کنند و تاکنون بسیاری از آنها به مالزی مدرن جذب شده اند و زندگی عشایری خود را رها کرده اند.

مالایایی ها:

امروزه، مالایایی ها، بزرگ ترین گروه نژادی جمعیت کشور مالزی را که در حدود ۵۰ درصد جمعیت این شور را در بر می گیرد. در مالزی، واژه مالایا به فردی اطلاق می شود که به اسلام و سنت مالایی پرداخته، به زبان مالایی سخن گفته و اجدادش مالایایی باشند. آنها از قرن ۱۴ میلادی به اسلام روی آوردند. می توان گفت به طور ملموس تصمیم دربار شاهی ملاکا (Melaka) در این روند تاثیر داشته است. مالایایی ها به داشتن رفتاری آرام و متین و میراث هنری غنی شهرت دارند.

چینی ها:

دومین گروه بزرگ جمعیتی این کشور را چینی ها، با ۲۵ درصد جمعیت، تشکیل می دهند. بیشترچینی های حال حاضر مالزی، نسل چینی های مهاجر از قرن نوزدهم میلادی هستند. این چینی ها به سخت کوشی و هوش تجاری بالا مشهور هستند. چینی ها دارای سه زیر گروه هستند که به لهجه های متفاوت زبان چینی سخن می گویند. این زیر گروه ها عبارت اند از: هوکین ها (Hokkien) که عمدتا در جزیره شمالی پنانگ (Penang) زندگی می‌کنند، کانتونی ها (Cantonese) که به طور عمده در پایتخت مالزی، کوآلالامپور ساکن هستند، و ماندارین زبان ها (Mandarin) (به زبان ماندارین سخن می گویند) عمدتا در ایالت جنوبی جوهور (Johor) زندگی می کنند.

هندی ها:

کوچک ترین گروه اصلی نژادی در مالزی، هندی ها هستند که ده درصد جمعیت این کشور را شامل می شوند. بیشتر این هندی ها  اصالتا از منطقه تامیل در جنوب هند هستند که طی دوره تسلط بریتانیا در هند به مالزی مهاجرت کردند. بیشتر این افراد برای رها شدن از سیستم کاست (چهار طبقه اجتماعی هندوها) و ساختن بک زندگی بهتر به مالزی پناه آورده اند. اغلب این هندوها فرهنگ پر تزئینات معابد، غذاهای پر ادویه و لباس های زیبایشان را به مالزی برده و سنت و فرهنگ استفاده از آن ها را حفظ کرده اند.

در اینجا ده مورد از رسوم و سنت های مالایایی ها ذکر می شود که شما باید از آنها مطلع شوید:

• فرزندان خانواده های مالایایی به شدت موظف هستند تا به طور سنتی نگاهی احترام آمیز به والدینشان داشته باشند و کاملا از آنها اطاعت کنند.
• نماز و دعای روز جمعه برای مالایایی ها بسیار مهم است. همچنین جمعه فرصت بسیار مناسبی است که مردم بتوانند همسایگان و نزدیکان خود را ملاقات کنند.
• پوشش سنتی مالایایی ها به طور کامل پیرو سنت و قوانین اسلام است. لباس رسمی مردان مالایایی، باجو ملایو (Baju Melayu) نام دارد که یک لباس بلند و گشاد با آستین های بلند است که روی شلوارهای آنها را می پوشاند. یک کلاه سفید معروف به کوپیاه (Kopiah) نیز وجود دارد، که مردان در زمانی که برای عبادت به مسجد می‌روند، آن را می پوشند. علاوه بر این یک کلاه مخملی نیز وجود دارد که سونکوک (Songkok) نامیده می شود و به همراه لباس رسمی و کفش چرمی مورد استفاده قرار می گیرد.
• زنان نیز به گونه ای دیگر لباس باجو ملایو (Baju Melayu) را می پوشند، لباسی بلند و گشاد که روی دامن بلند زنان قرار گرفته و آن را می پوشاند که معمولا از پارچه های طراحی شده، پارچه های ابریشمی و یا پارچه هایی از جنس سانکیت (sungkit) تهیه می شوند. این زنان از شالی نیز استفاده می کنند که پوشش سرشان است و سلندنگ (Selendang) نامیده می شود.
• یک زن مالایایی که تازه زایمان کرده و بچه دار شده است، نباید برای چهل روز از خانه خارج شود. پس از این چهل روز، مراسمی به نام برچوکور (Berchukor) برگزار می شود که در این مراسم موی سر نوزاد تراشیده می شود.
• خانه های مالایایی سنتی در روستاها از چوب (الوار) و برگ های درخت نخل ساخته می‌شوند که در واقع نوع ساختار این خانه ها برای محافظت کردن افراد ساکن آن از سیل، حیوانات وحشی و خزندگان است.
• وقتی برای خانه ای مهمان می‌آید، میزبان با گفتن سلام علیکم که به معنی درود بر شما است، به او خوش آمد می گوید.
• برگزاری جشن عید فطر، پس از یک ماه روزه داری در ماه رمضان یکی دیگر از سنت های این مردم است. روزه داری از اولین لحظه ای که ماه در آسمان در اولین روز ماه رمضان دیده می شود تا آخرین روز آن ادامه دارد. در این مدت مسلمانان از طلوع خورشید تا غروب آن روزه دار هستند.
• مالایایی ها همیشه از دست راست خود برای غذا خوردن استفاده می کنند حتی زمانی که قاشق و چنگال به کار می برند. در واقع همه کارهای خوب را با دست راست خود انجام می دهند. برای نمونه آنها برای گرفتن کتاب مقدس قرآن، از دست راست استفاده می کنند.
• مراسم ازدواج مالایایی ها یک امر بزرگ محسوب می شود که مهم ترین بخش آن برسندینگ (Bersanding) نامیده می شود. برسندینگ جایی است که زوج رو به روی یکدیگر بر مبل که پلامین (Pelamin) گفته می شود، می نشینند. این یک علامت از تایید و برکت است. عزیزان و مهمانان این زوج بر روی آنها آب معطر و برنج زرد می پاشند. مهمانان یک یا دسته ای تخم مرغ تزئین شده با گل با نام بونگا تلور (Bunga Telur) را به نشانه باروری به این زوج هدیه می دهند.

منبع: malaysiasite.nl